Mijn dijk en ik: Annabel

Deze week (25 januari tot 1 februari) is het 25 jaar geleden dat meer dan 250.000 mensen werden geëvacueerd vanwege de extreem hoge waterstanden van de Rijn, Maas en Waal. Het was de grootste evacuatie in de Nederlandse naoorlogse geschiedenis.

Drie APPMers vertellen over hun herinneringen én ervaringen met de dijk vandaag de dag.

‘Kelly, kussen’

Het moet een hele belevenis zijn geweest. Koeien die in Geldermalsen op de trein werden gezet richting Zwolle, autodealers die hun auto’s naar drogere delen brachten en zeecontainers die werden gevuld om huisraad veilig te stellen. Ik luister aandachtig hoe mijn ouders mij met hun verhalen meenemen naar 1995. Als 2-jarige heb ik vrijwel niets meegekregen van de evacuatie. Het enige wat ik brabbelde was ‘Kelly, kussen’, om de ietwat verwarde hond van mijn oma te dirigeren naar haar logeerplekje in de woonkamer van mijn tante in Leerdam. Hier hadden we ons met (bijna) de hele familie verzameld, omdat we allemaal in het Rivierengebied woonden. Na een aantal dagen hield mijn vader het voor gezien, en verstopte zich in de kofferbak van de auto van een boer die het gebied in mocht om zijn koeien te melken. Toen mijn moederen ik wat later thuiskwamen nadat de dreiging geweken was, stonden alle meubels weer keurig op hun plek en ging het leven van alledag weer verder.

Het nieuwe normaal

Nog altijd houdt mijn oma nauwlettend de waterstand bij Lobith in de gaten. Als familie krijgen we ieder jaar de primeur wanneer het peil van de Waal weer zal stijgen. In de tussentijd lijkt het de normaalste zaak van de wereld dat we iedere winter een paar dagen hoogwater hebben. De veerpont legt tijdelijk aan de hoge veerdam aan, het kleine witte huisje buiten de dijk is tijdelijk onbewoonbaar en er lopen net iets meer mensen over de dijk op een zonnige zondag. Maar op een avond vorig jaar bleek dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend hoeft te zijn. Waar mijn ouderlijk huis veilig achter twee dijken ligt, is het met de kwaliteit van de dijk in de rest van het dorp slechter gesteld. Op dit moment is de voorbereiding gaande voor de dijkverzwaring. Huizen die weg moeten en tuinen die worden opgekocht om ons te beschermen tegen het water.

Luxe

Hoe bijzonder is het om in een land te leven waar als constante factor hard gewerkt wordt om de bescherming van onze dijken op niveau te houden. Waar ik niet bang hoef te zijn dat het scenario uit 1995 zich nog een keer herhaalt. Als de dijk over een aantal jaar is verhoogd, zal ik niet klagen als ik puffend op mijn fiets het laatste steile stukje omhoog fiets. Langzaam trappend zal ik denken: wat een luxe dat ik mijn schouders op kan halen over hoogwater.